29.3.09

πάλι πάντα εσύ

μπρος στο γκρεμό
κι αφού
κι η τελευταία σφαίρα
στήθηκε στο βατήρα
έρχεσαι
πάντα
εσύ

με σιχαινόμουν
''σ' εκμεταλλεύομαι'' μου 'λεγα

τρόμαζα
στην προοπτική
του ολοκληρωμένου άδειου
και νόμιζα
πως κατέφευγα σε σένα
αποκλειστικά
από αδυναμία

Τότε γιατί ο ερημίτης επικαλείται το θεό?

αυτή η ερώτηση
αυτή η απάντηση

28.3.09

ξεχειλωμένες αγωνίες
μ' αλκοολούχους ιδρώτες
παραμονεύουν
για μια θρασύτατη στιγμή
στην φωλιά του θάνατου

τη ζεστασιά του
για λίγο να νιώσουν
κι υστερα,
καταδικασμένες
είναι
να τον γυρεύουν
και στις εφτά ζωές τους

ερημιά

κάθομαι.

και δε βλέπω
ούτε τον τοίχο απέναντι
ούτε χριστό
ούτε τίποτα

μόνο τα δάκρυα
που τρέχουν
από τα μάτια μου




κι αυτό το ξέρω ρε

το ξέρω

27.3.09

προσωρινή εγκεφαλική ανικανότητα ή ξεκούραση

ρε πούστη μου
ούτε μια ολοκληρωμένη σκέψη δεν έκανα


εδώ και ώρες

αυτό τώρα είναι ποίημα ? Ω ναι ... είναι

στρέψε την απροσεξία σου
προς τα κει
και δε θα δεις τίποτα

μου πήρε καιρό

ούτε μια βαριοπούλα δεν έπαιζε

αλλά ο γαϊδαρος τα κατάφερα

έγινα σύντροφος μιας ξεχασμένης ώρας

πρακτικά:
λίγο η τύχη
λίγο οι συμβιβασμοί
οεγώκιουπερεγώ
λίγο η ατυχία
=
μπορω και λογαριάζομαι
με τους λογαριασμούς


ως εκεί όμως

παραπέρα άμα πάω
δαγκώνω ο,τι μου γυαλίζει

γι' άυτο
κρεββάτι κουζίνα τουαλέττα

σα τα μωρά

γιατι όχι?

κλαίω συχνά
πέφτω σύχνα
τα σπάω συχνά

αλλά,
σκουπίζω τον κώλο μόνος ρε γαμώτο
και ξέρω πολλά για τον τρόπο λειτουργίας

26.3.09

κι αυτό* ψυχη έχει

η τέχνη
υπαρχει
για να ικανοποιειται
το ανικανοποιητο

*και η τέχνη και το ανικανοποίητο

25.3.09

από καταστροφική ζωντάνια καλά πάω

βότκα
τεκίλα
ρούμι
μαύρο

αναποδογύρισμα τραπεζιού (σαλονιού)
με στόχο
τον φίλο μου

είπε κάτι

ενιώσα οτι το 'λεγε
για να εντυπωσιάσει
την παρέα

''τι είπα ρε ?'' ρώτησε

''δε θυμαμαι'' απάντησα.

τελικά,
εγώ εντυπωσίασα.

απ' την ανάποδη.



ένιωσα μια πρακτική ευεξία της στιγμής όμως

όχι όμορφα

24.3.09

το ζητούμενο του καθενός

την ώρα που λιμοκτονώ
μου δίνεις ένα πιάτο φαϊ
χωρίς να στο 'χω ζητήσει

κι όταν από χαρά γεννάω ανοησίες
το μάτι μου κλείνεις
και γεμίζεις
τα ποτήρια

το ζητούμενο του καθενός

όσο
περισσότερο
το σπέρμα
στο πρόσωπο της
τόσο
μεγαλύτερη
η αγάπη
μου

23.3.09

Πανζουρλισμός

ο πύργος της βαβέλ
θα ολοκληρωνόταν
εάν το σύνολο των απασχολουμένων
βουβό
υπάκουγε
στις οδηγίες
του μουγγού αρχιτέκτονα
όπως
δε βιάζεσαι
οταν χορεύεις

22.3.09

υποχρεωτική ποιητική ρότα

είμαι εντός τόπου
κι εκτός χρόνου
κάτι μίση κομπλεξικά
σα σκέφτομαι
οτι από δω και πέρα
λείπεις.

Σαπουνόφουσκες είναι
και σκάνε.

Πως να μισήσω εσένα
που μου 'δειξες
αειθαλλές δέντρο
τι πάει να πει

21.3.09

δε θυμάμαι
σε ποιον όροφο
έμενα τότε
αλλά εσύ
έμενες
μεταξύ
τετάρτου και πέμπτου

κάποτε

σου χτύπουσα το κουδούνι
στις πέντε ή έξη το πρωί
εξαρτάται
πότε έκλεινε το μπαρ που δούλευα
άνοιγες σε δύο
τέσσερα το πόλυ δευτερόλεπτα
το ασανσέρ όταν δεν καθυστερούσε
ήταν χαλασμένο
τα δάχτυλά μου έπαιζαν ταμπούρλο με την πόρτα
ήσουν άπο τον ύπνο
αυτό
δε σε εμπόδιζε να πηδήξεις στην αγκαλιά μου
να φέρουμε μία γύρα το σπίτι
ώσπου τα , ούτως ή άλλως , αδύναμα μου χέρια
σε πάρκαραν στον καναπέ
δε χορταίναμε
σα τα μωρά
το παιχνίδι
παλεύαμε
κι εσύ
με τα είκοσι χρόνια χορού
κλείδωνες τα μπούτια σου
και με 'κανες να γίνω ο άλητης που ήθελες
άνοιγα δρόμο σα τον ταύρο
αλλά,
πάλι αντιδρούσες διάολε!
σου 'πιανα τα χέρια
και το γύριζες στις κλωτσιές
τότε,
άρπαζα την ευκαιρία
και χιμούσα
ίσα στο στόχο.
και το παιχνίδι άλλαζε.
μου πίεζες το κεφάλι
δε μπορούσα ν' ανασάνω
μα δε με 'νοιαζε κιόλας.
τρελαινόσουν
κι αυτό με τρέλαινε.

θα μπορούσαμε
να φτιάχναμε κολώνια
απο τους ιδρώτες μας

δεν υπηρχαν προκαταρκτικά και κυρίως πιάτο
μπορεί ν' αρχίζαμε με το γλυκό
δεν είχε καμία σημασία
αφού τα επαναληπτικά γεύματα
μας έστελναν
σίγουρα
στον παράδεισο.
και κει
κοιμόμαστε ως το απόγευμα
δοκιμάζοντας
χίλιες διαφορετικές αγκαλιές.

σε ξυπνούσα
γλύφοντάς σε

η μυρωδιά σου
η μυρωδιά σου έφταιγε για όλα
και το ξερό μου το κεφάλι.

20.3.09

ο καπνός, η βότκα πορτοκάλι και

η ανάμνηση θηλυκού
που από λατρεία
εξόρισα
μου κρατάνε συντροφιά

διόρθωση

ζήσε τη κάθε μέρα
σα να 'ναι η πρώτη σου,
όχι η τελευταία .

Δίχως συγγνώμες,
αυτομαστιγώματα.
δίχως κεκτημένα
χωρίς εμπειρία
με πλήρη άγνοια.

ζήσε τη κάθε μέρα
σα να 'ναι η πρώτη σου,
όχι η τελευταία .

Στα ίσια κοίτα τους
και
λεηλάτησε
ξεδιάντροπα
της ύαινας
τις προσευχές.

σκύψε
για να χαϊδεψεις
το σκυλί
που κουνάει την ουρά του.

Κι αν το φοβάσαι
δείξ' του το
κι ίσως σε δαγκώσει.

19.3.09

Δεν είμαι μόνος

σπίτι δουλειά
δουλειά σπίτι
με λεωφορείο
ήλιος
μαύρα γυαλιά
παιχνίδι
με την αμηχανία
των άλλων επιβατών.

άοπλος
με γυμνό πρόσωπο
αγκαλιά με το τζάμι
επικεντρωμένος
σε κάθε λογής
θραύσματα
αποφεύγοντας
οπτικές μαχαιριές.

η πρώτη άμυνα του ζώου
στα μάτια
ξυπνά.
η αγάπη
δε γεννιέται
από καλοσύνη.

η μοναξιά
την ονειρεύεται
κι η ανάγκη
την αποπλανεί

18.3.09

ανηλεής προσθήκη μυαλού

θέλει πολλή προσοχή
για να μη γίνω
χειρότερος
από εκείνο
που δε βλέπω στον καθρέφτη.

μα μόνο
αν γίνω
έρμαιο των παθών
ισως
κατρακυλησω
ξανα
σε κάποια
περαστική
αθωότητα

17.3.09

περνώ την ώρα μου
προσπαθώντας να θυμηθώ .
Ευτυχως ,
που και που ,
κάτι
τρυπάει
τη σιωπηλή
αφηρημάδα
και ξεχνιέμαι.
femme fatale
με τα μυαλά
πιασμένα
κότσο

16.3.09

καμία υπόθεση , κάποια συμπεράσματα

ψάχνω
μ' όλη μου την αδυναμία
μέσα σε αραχνιασμένους τοίχους
ανίκανους μύθους
για να στηριχτώ

τα μετάλλια και τα διπλώματα
έπαθαν αγκύλωση
λόγω
παρατεταμένης
ενσυνείδητης
αχρησίας

οι τέλεια ημικυκλικοί γλουτοί
δε μου κάνουν τη χάρη


αρκετή
αυτοσυντροφικότητα
στάζει
από το ματάκι
της κερκόπορτας
κυκλώνες τσέπης
για τις στιγμές
που οι πυροσβέστες
φερνουν
το επιθυμητό
ασσόδυο

15.3.09

θα 'θελα να μένει στον πάνω/κάτω όροφο

Σοπέν.
Σκέτο πιάνο.
Κατακλυσμιαία ηρεμία


τα δέκα χθεσινά ποτά
εγγυώνται
γαλήνιους
ωκεανούς ,
συντονισμό
με τον σάπιο - εδω και εκατόν εξήντα χρόνια
πολωνό μάστορα

13.3.09

Η μία εποχή

ανοιχτές πόρτες
αέρας σε θερμοκρασία φρεσκάδας
φλερτάρει
χορεύοντας
φως καθαρό

straight from the bluest skies

σκιασμένα εντεκάποντα ενθρονίζουν
καθε υποταγή

κανονικά

αυτοκίνητα
αλλυσοπρίονα
κι άλλα πολλά δώρα
στο νεογέννητο

12.3.09

ανταγωνιστικοί χαλασμένοι θερμοσίφωνες

- τι ψαχνεις ?
- λυσεις.
- αγορασε το συγκεκριμενο λυσαρι.
- ναι αλλα τι γινεται οταν η απαντηση δινεται σ' ολους μια στιγμη πριν να πεθανουν? Δεν προλαβαινει κανεις να τη γραψει . Δε σωζεται πουθενα . Ποτέ.
- Ολα , πάντα .
-Τι?
- Ολα , πάντα .

εεε , ναι . Σιγουρα , ναι

στάσιμη εγρήγορση
υφίσταται
οταν
ο χρόνος
κρέμεται
αναποφάσιστος
πάνω
απο το κεφάλι.

όποτε βρίσκεται
σε διαφορετική
της προαναφερθείσας
η ζωή
κυλάει
προς
την κόλαση της καθημερινοτητας
ή
δραπετεύει
σε παγωτά
σ' ανοιξιατικα
ηλιολουστα μεσημερια.

11.3.09

Υπενθύμιση

το παραλήρημα
ολων των μυών
απο τη μεση και κατω
εν μέσω μουσκεμενων σεντονιών
εμπύρετων κορμιων
εντονων χτυπων εκεινου που η ιατρικη ονομάζει καρδιά


δεν ειναι
αγάπη.

ούτε καν έρωτας

Αλλά είναι ο,τι πιο κοντά στον θεό της γης.

10.3.09

remix

η επανάληψη
είναι
η μητέρα
της μάθησης
(ειπε ο αρχαιος )

κι η επαναλαμβανόμενη επανάληψη του ίδιου δρομολογίου
η γιαγιά
της ρουτίνας

το πολυ ενδιαφέρον προκαλεί κατολισθήσεις

ο Α λεει το σωστο
ο Β πράττει το λαθος
ορθή κριση εχουμε ολοι.

για τους αλλους.

η ολοκλήρωση της σωματικής αναπτυξης
σηματοδοτεί
την εναρξη
της αποκλειστικής εκμετάλλευσης του εγκεφάλου

Ξερουμε
να κανουμε κολαση
ο ενας
τη ζωη
του αλλου.

-Στο ειπα εγω δε στο ειπα ?
-Και συ τι κανεις ρε που τα λες?
νομιζεις πως είσαι καλύτερος
επειδη έχεις πλατινένιες παρωπίδες.

γεμισαν εξυπναδα οι χωματερες
και βλακεια η καθε μερα

9.3.09

οταν δε θυμαμαι τι λεω , τα λεω καλα

κι ενας ηλιος
σε κατι εγκεφαλους


κατι συναισθηματα
με τον καιρο...
ξεχασα
οκ...

τι?
αγαπουσες ?
χωρις να τα ζεστανεις απο τα πριν ?
και...
ποιος προσεχει και ποιος οχι
αφου και οι δύο εύχονται η νυχτα να κρατησει για παντα

καληνυχτα
πως
καύλα ειναι στη μέση της τσιμισκή ξαπλωμενος
κι οι αλλοι να περνανε διπλα μου κορνάροντας

καποια αγαπη...
αλλά
και τα σκατα δικα μου ειναι

εσυ πάρε το ρυθμό
κι άσε τη θλιμμενη μελωδία
σε μένα.

ζωή
τάχα μου τάχα μου
αλλά από την επόμενη
δε θα ενώνομαι
για να μη χωρίζω

κι ετσι
απαρατήρητη θα κυλάει
η ειλικρινης μου δίψα
δεν ήθελα να κλέψω απ' το φως σου
ούτε να σου χαρισω τα σκοτάδια μου
αλλά
αφου ηταν η ωρα μου να ερωτευθω,
τι περίμενες ?
αφηνω σκουληκια ν' ανθιζουν στο μυαλο μου
τι 'ναι το ενα και τι το αλλο

ξεχωριζω με μανία τη στοργη απο τη φροντιδα
τη λιακαδα απο το φως του ηλιου
τη μητρικη αγαπη απο τη λυσσα

σακατεμενα στεκουν ολα όρθια
υποκρινόμενα
πως το αιμα που σταζει δεν ειναι δικο τους

εννοιολογικες εγχειρησεις ευρειας κλιμακας
αποδομούν
στο πι και φι
καθε βρεφικό βλέμμα που ειχα

παράδοξο!
μιας και οταν ξεκινησα
τη καρδια μου ακολουθησα.
κι ακομα
σ' αυτην επιθυμω να υποταχθω.