ειλικρίνεια 21ου αιώνα ( α' δεκαετια)

είμαι ο κόσμος ολόκληρος
και σεις τυχαία ψήγματα ζωντάνιας
που περάσατε από τις αισθήσεις μου
για να σταθεροποιηθώ ως έντομο
που ησυχία δεν πρόκειται να βρει

και τις πληγές μου ξύνω με αχαλίνωτη φροντίδα
σε ανάμνηση των προσδοκιών που είχα
όταν νόμιζα πως ήμουν άνθρωπος

προϊοντα περιποιησης
λαμπερή συννεφιά
εαρινή φαγούρα

και κενό

το καλοσωρίζω
και το αφήνω στην τύχη του


πόρτα έκλεισε
καζανάκι
ξανά πόρτα
ραδιόφωνο
γραβάτα κρεμασμένη εδώ και οχτώ μήνες
στον απέναντι τοίχο

τελείωσε κι η φέτα.
δεν υπάρχει περίπτωση.
θ’ αναπληρωθεί.
με την πρώτη ευκαιρία.
μόλις βγω από το σπίτι

όσο η ομιλία σου
κυλάει
μέσα μου
με γαργαλητά κι έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης
δροσιζοντας με,
θα σε αναζητώ.

Μια βόλτα το χώρο με τα μάτια
στο κυνήγι της μελωδίας.
οι καπνοί λυγίζουν ώσπου να χαθούν
η αναμονή είναι ανυπόμονη εδώ
ίσως ευθύνεται ο κυρίαρχος ρυθμός

δεν έχει σημασία ποιος γιατί

έτυχε

πλέον τυχαίνει


παρόλαυτα,
η λεπίδα
στέκει
ελκυστικά κοφτερή
στη γραμμή που τα βλέμματα συναντιούνται

κι η νύχτα πάντα ανθίζει
ανάμεσα τους
πάθος
ανάγκη
νεογέννητη ενέργεια
με την ιδια φλόγα
στα πρωινα μεσημέρια

τότε

στα πρωινα μεσημερια
ανακατεύτηκε ο χρόνος με τις αγκαλιές
κι οι αγκαλιές φτιάξαν όνειρα
τα όνειρα διέξοδα
εφευρέσεις
του γκρεμού

γιατί
η πτώση
χαρίζει
ο,τι εχει


έχει γούστο.

εγώ τρέλα είμαι , οι άλλοι πουλάνε καλά

ολοι αυτοι οι ποιητες που δραματικοποιουν το θανατο
λες και θα σταματησει η γη να γυριζει
που ριχνουν μεταξενια πεπλα στην αδυναμια τους

με τις λεξεις τις διαμαντενιες
τα υψηλα νοηματα
και την αψεγαδιαστη αισθηση

αναρωτιεμαι
αν ειναι εισοδηματιες εκ γενετης
ή
τους εκατσε το λαχειο ?

ο μεγαλοϊδεατισμος
που διέπει το κοινό
το οποίο ονειρεύεται να τεχνοποιήσει
αλλά δεν έχει το κουράγιο
να ζήσει στο πάτο του πηγαδιού
είναι
αυτός
που φταίει
για την διάδοση και κυριαρχία
όλων
των χριστιανισμών

η γλάστρα (ευτυχώς ο καθρέφτης γέμισε με λάσπη)

φυτρώνεις με φτερά

το ηλιοβασίλεμα σε ποτίζει
θρεπτικό
παραμύθι
της λήθης

ξεχνάς εσύ

οι άλλοι όμως
αφηρημένα
σε σχηματίζουν

προσπαθώντας
να προσδιορίσουν το σχήμα τους

εντάξει,
ξέφυγα από τη γλάστρα

αλλά
αφού την πότισα,
της μίλησα,
δε με χρειαζόταν άλλο.

μία πρίζα λιγότερη

Εβαλα το βραστήρα στην πρίζα
και
πάτησα το κουμπί της καφετιέρας

προηγουμένως
είχα βγάλει
την τοστιέρα από την πρίζα

που την είχα βάλει αντί του βραστήρα

ο βραστήρας , τωρα δηλαδή,
είναι στο stand by

όπως και παλιά

μελό

τέλος

φεύγω

έφυγα

τώρα περπατάω άσκοπα
και ρίχνω κατάρες
στα σκοτάδια μου

θέλω να κοιμηθώ στο δρόμο σήμερα

να σκάσεις απο την αγωνία σου

έχει ψόφο έξω

μα για να κοιμηθώ στο δρόμο
πρέπει
στο δρόμο να θέλω να κοιμηθώ
επειδή
θέλω να κοιμηθώ στο δρόμο

κι όχι για να σε πονέσω

τα συρματόσχοινα
θέλουν
ρύθμιση

οι ώμοι της γυναίκας
στράπλες φόρεμα

η ζωή στην πόλη
μηχανάκι

και το ευ ζειν
γεμάτο κεφάλι

σχετικότητα

ο κυρ Αυρήλιος
έμενε στο 406
δίκλινο με κοινόχρηστο μπάνιο

μόλις είχε αποφυλάκιστει
χρέη στο δημόσιο

έτσι,
δεν τον πείραζε
που έλειπε το τηλεκοντρόλ
το μουσαμαδένιο πάτωμα
και τα χαλασμένα φώτα στο ντους

μόνο,
επαίρνε τηλέφωνο
σα ξυπνούσε
για να μαθει
τι καιρο κάνει

σακάκι ή παλτό?

με κανέναν

με ποιον
είμαι
ρε?

χέστηκε η εντροπία και γεννήθηκε ο άνθρωπος

ανάμεσα στoν πούλο
και τη μονιμότητα

ώριμη
σταθερή αστάθεια


Η διαρκής επικοινωνία
με την υπαρκτή ατέλεια
ορίζει
κάθε
ισορροπία,
τη μοναδική
υπαρκτή
ισορροπία


ανέμοι

στηρίζοντας
την ασφαλή μεταφορά του ήχου
σε βρεμμένα από τον ήλιο στενά.
Εκεί κανείς δεν ακούγεται ούτε σ'ακούει
λάμπες δεν παίζουν
αλλά
το ψιλικατζίδικο στη γωνία
έχει βγάλει διαφημιστικά ρεσώ
κι είμαι ψιλοτακτικός πελάτης.




κι άλλες ιδέες
που δε μπορουν να αμφισβητηθούν
από τα κοιμισμένα στομάχια μας.

τα φάρμακα ( ημερολόγιο )

η αμελί

στις τρεις το βράδυ

μετά από οχτάωρο ύπνο (5 μ.μ- 1 π.μ)

και μεσημεριανό φαγητό στις δύο τα μεσάνυχτα

φέρνει πλεγμένα
όνειρα
προσδοκίες
διαψεύσεις
μοναξιά


south park

να δω south park

κλάνουν
σώζουν τον κόσμο
σκοτώνονται
γελάνε
κοροϊδευουν τους μεγάλους
φοβούνται
τη σκηνοθετημένη οργή των

παρέα

αγορίστικη

πλήρης



οι γκόμενες να γαμιούνται
με κυνηγούς κεφαλών

κι o ρομαντισμός
σκαρφαλώνει
απ΄το μπαλκόνι του έκτου
και τους καπνούς των τσιγάρων μας
στο δίχως σύννεφα πεζοδρόμιο

δεν προχωράω

ούτε μπορώ να σταματήσω

αδράνεια , δηλαδή

γλυστράω
σα νερό
που κολλάει
στην επιφάνεια

κουμπωμένος ως τους αστραγαλους
αναποδογυρίζω το ίσια
για να στάξω
από τη χαραμάδα

δε μου 'χει μείνει και καμιά άλλη επιλογή

νάρκες
παιδιά
τακούνια
αλμύρα
ξημερώθηκαν σε
παιδιά
όρια
ανέμους
διάσπαρτα μέλη


μ' ο,τι μου κάνει
συνεχίζω.

ένα τραγούδι των dropkick murphys ακούγεται .
Το βίντεο δε με νοιάζει.

ανοιγω αλλο tab .
το αφήνω λευκό και το χαζεύω .

τόσα έχει το ίντερνετ
και καθομαι σ'ένα ασπρο tab που περιμένει

πρέπει να καθαρίσω την οθόνη.

σκόνες ,
σημαδάκια από φτερνίσματα
σταγόνες
λάδια
βρωμίζουν
το ξεκούραστο
λευκό.

πολυκαιρισμένο παντελόνι
με παράσημα τις τρύπες
που με προσοχή μπαλώνω ,
είμαι.
κι όποιος αγαπήσει
τη λιτότητα μου
...
ας πρόσεχε