θέλω να είμαι τίποτα
αλλά
η ανάγκη

,συνέχεια,

με κάνει κάτι

πίνω μπύρες και μαύρα
κάθε μέρα
όλη μέρα
δυο μήνες τώρα

από τότε που παραιτήθηκα

αγχώθηκα στην αρχή

ήθελα να φροντίσω για το μέλλον μου
δικιά μου δουλειά
υψηλά εισοδήματα και τέτοια
τριανταδύο εγινα
πρέπει να φροντίσω

δηλαδή σας γαμάω όλους , φάση.

οι μέρες περάσαν
κι οι μπύρες και τα μαύρα
έδρεψαν καρπούς

δε πάτε στο διάολο όλοι?

με τις κενοδοξίες σας
και γω με τις δικές μου
( δε με βγάζω απ' έξω )


γεμίζω το κεφάλι μου
κοιμάμαι σα τσιμεντόλιθος
εφιάλτες μηδέν
όνειρα καθόλου

φράγκα δεν έχω
άμα θες βγαίνουμε

ήθελα να γράψω για τη Δήμητρα
αλλά κόλλησα

για το ταπεραμέντο της

για τις ώρες του άγιου γαμησιού

για τους πενταωρους τσακωμούς μας

για τα τραγουδια της
σε ασχετες φασεις της ημερας

σαν υμνος
παει να γίνει

τοτε,
θελω να την υμνησω

ευχαριστω δεν προκειται να πω
ο,τι ηθελε να δωσει εδωσε
ο,τι πηρε πηρε




καμιά ζωή
δε χωράει
σ' όσες λέξεις.

Κοιταζει ,
παιζει , παντα με τελικο σκοπο,
προορισμο
το ονειρο.
Οταν δεν το κανει αυτο
δεν τον κοιταει κανεις.

Δεν εχει σημασια
αν το ονειρο ειναι
μαζικο ,
προστυχο ,
ατομικο ,
φιλοδοξο ,
τρυκ.

Αρκει
η υπαρξη
του ονειρου
σε ουτοπικα επιπεδα
εξευτελιστικης πραγματικοτητας

βλέπω τη ζωή με προσδοκιες

προσωπικες

πρωταγωνιστώ
κι οι δεύτεροι ρόλοι παίρνουν όλοι όσκαρ

εναλλασονται

τα καταφερνω σε κατι

νιωθω καποιος

υπαρκτος



τότε
ο Sallinger
o Celine
o Bukowski
ακυρώνονται

τι ήθελαν να πουν?
γιατί?
γιατι τα έβαλαν με τους αλλους ανθρωπους?

γιατι η απομονωση?

γιατι τοση πίστη στην ανικανότητα του ανθρώπου?


γύρευαν σταθερές αξίες φαίνεται
τίποτα πιο συμπαγές απο την πτώση

26/ 8 /2χιλιαδες9 + κάποιες ελλειψεις/πλεονασματα

αμάξι
μπαταρία
καλώδια
βολτες
μπαταρια
οκ
ξανα βολτες
παιχνιδια
φρικασέ
πόδια
βιογραφικά
net
μαλακία
ξύσιμο κεφαλιού
αναμονή
για κούραση
του σώματος
για να ξεκουραστει κι ο αλλος
ο εγκεφαλος
ποιος αλλος
ο νους
το μυαλο
η συνειδηση.

Η γυμναστική θέλει παρτενέρ.
διαδραστική φάση.

Πάλη εννοώ.

Εκθεση β' λυκείου

περνώντας μία φορα την πόρτα της αιωνιοτητας , του περα απο το χρονο ,νιωθω σα να ξερω πως να παω απο την θεσσαλονικη στην αθηνα , που ν' απευθυνθω , σε ποια σταση να κατεβω , ποτε ειμαι για να τρωω και ποτε ξεγελαω τον εαυτο μου στεκοντας σκυμμενος μπροστα στο ψυγείο .
Βλεπω που ταυτιζονται οι πορειες και που σπάνε σε διαφορετικες τροχιες.Μπορω να διακρινω ενα προτυπο που διεπει την ανθρωπινη υπαρξη μα δεν ειμαι ετοιμος να το υποστηριξω με την καθημερινοτητα μου.
Μπαινοντας στο έξω απο το χωροχρόνο βρισκω ολες τις λυσεις μιας και δεν υπαρχουν προβληματα. Υπεροχα και μοναδικα ειναι ολα , αστεια και προσκαιρα , σιχαμενοι και μικροπρεπεις γινομαστε. Ολα αυτα κανουν το προτυπο της ανθρωπινης υπαρξης να μοιαζει με παλιατσο/γελωτοποιο εαν το ενταξουμε σε κοινωνικα πλαισια. Αφηνοντας το ιδιο προτυπο να ζησει εκτος κοινωνικων δομων παρατηρουνται αντιδρασεις τυπου μοναχισμος , ακρατη πνευματικοτητα.

το παρελθον δημιουργει δεδομενα

παλια ρεκόρ που πρεπει να καταρριφθουν

ρεκορ
στοιχειώνουν τα όνειρα

απώλειες μ' επισκέπτονται
με ξυπνάν στις εξη το πρωι

και ζητάν να τις πληρώσω


γιατί
και τέτοια

αντιστεκομαι στην στεναχωρια

αναπτύσσω προσδοκίες

χαμόγελα της μιας στιγμής
τα κάνω κήπους
που τελειωνουν περα απο το τέλος


κι η προσδοκία τρυκ είναι

ουτε χαρα
ουτε λυπη

αφου οπως και να 'χει
θα με βρισκουν στη γωνία

ενα τετραδιο ανοιχτο
με κατασπρες σελιδες
χωρις γραμμες
που να καταλαμβάνει
κάθε χώρο στο νου

οι άκρες του
να μη χωράνε στην εικόνα

Χαρτι υγείας απο το lidl (εκείνο με τα λουλουδακια)

μάχες

ολη την ωρα

φταιω
που
δεν ηξερα που παω

μα ποτε δε θα μαθω που παω

Βλεπω ακομα εσενα εκει
επειδη θέλω να σε δω
ισως να βλεπω ολόγραμμα
ισως να βλεπω την τυφλα μου

ισως να μην εχω πιει ουτε σταγόνα αλκοολ
και γι' αυτο δεν αντέχω
την ανυπαρξία
τα παιχνιδια του χρονου
του νου.

δεν ειναι έξω αυτό που συμβαίνει
αλλά
μέσα.


Μέσα ειναι εκει που δεν ειναι κανείς .
Εκεινο που γυροφερνουν όλοι.

AK-47

για όσο καιρό τα καταπίνετε
(ή τ' αφήνετε να στολιζουν το προσωπο σας)
δεν υπάρχει λόγος ενδοσκόπησης.

Το κορόιδο
που εκσπερματώνει
πάνω σας
έχει την ευθύνη

δε με νοιαζει
ο κοσμος
τα τοξικα αποβλητα
οι ειρηνιστες
κι οι συναχωμενοι πυρηνικοι αντιδραστηρες

δε με νοιάζουν
τα δάκρυα μου
που μου κουνάν το μαντήλι
κι η δυσφορία που μου προκαλώ

δε με νοιάζει το κοινωνικό καλό
κι η συστράτευση του πνεύματος για ν' αλλάξει η πορεία

αφού σταυρώνω εμένα
έχω κάθε δικαιωμα να σταυρώνω και τους άλλους


αφού κινούμαι
ανάμεσα στο φως και στην πίσσα



με νοιάζουν τα δάκρυα μου
που μου κουναν το μαντηλι
κι η δυσφορία που μου προκαλώ

με νοιαζει το κοινωνικο καλο
κι η συστρατευση του πνευματος για ν' αλλαξει η πορεια

με νοιαζει ο κοσμος
τα τοξικά αποβλητα
κι οι συναχωμενοι πυρηνικοι αντιδραστηρες

με νοιαζει
που οι εγνοιες μου
θα μεινουν για παντα άλυτες

O Keith Jarrett ακολουθησε την πεπατημενη κι αυτος(εστω για ένα δύο μετρα)

αμα δε ξερω να ραβομαι δε γινεται
επειδη κοβομαι συχνα

κι αν βασιζομαι στο χρονο
να κανει το γιατρο
ειμαι ωραιος
τουλαχιστον εχω ενα σκοπο
να γινω ανθρωπος
αλλά
να ειμαι παρών στο χρονο
συνεχεια
συνειδητα
το δοκιμαζω και και
(κεκεδιζω και μονο που το σκεφτομαι)
θα δω

κάπου
μες
στα
μάτια
σου
ειναι
που
βουτάω
και
δεν
ακουω
ούτε
την
αναπνοή
μου

ο τέλειος άνθρωπας 2

Για να συναντησουμε τον τελειο ανθρωπο πρεπει να τον ψαχνουμε.Να εχουμε τις αισθησεις μας ανοιχτες.Τις κεραιες , οπως τις λενε.Συνηθως προτιμαμε να ζουμε με βαση τη συνηθεια.Κι οταν οι αισθησεις μας στελνουν ενα μηνυμα διαφορετικο απο τα συνηθισμενα παραξενευομαστε , το λιγοτερο , ή το στελνουμε στ' αμπαρια του νου μιας και δε μας ειναι χρησιμο , δε βοηθαει στη βελτιωση της καθημερινοτητας μας.Μα πως μπορει να βελτιωθει αραγε η καθημερινοτητα οταν αυτο που μας απασχολει ειναι το εφημερο? Οταν αφηνουμε το θυμο μας να κυριαρχησει επειδη ο μπροστα αργησε δεκα δευτερολεπτα να ξεκινησει στο φαναρι? Αραγε ο προορισμος εκεινου που κορναρει ειναι τοσο σημαντικος που μια καθυστερηση δεκα δευτερολεπτων φανταζει τρομακτικη και τον φερνει ενα βημα πιο κοντα στην αποτυχια?
Ο τελειος ανθρωπος φωλιαζει μεσα μας και δεν ειναι καθολου τελειος.Εχει τις ανησυχιες του , τους φοβους του , επιθυμιες , χαιρεται , κλαιει . Ομως βιωνει παράλληλα την σημαντικοτητα και την ασημαντοτητα του καθως παρατηρει τοσο τον εαυτο του οσο και την πορεια αυτου μεσα στις στιγμες , στα χρονια.
Συναντα το αστειο με το σοβαρο να κυλιουνται στις λασπες και τη γελοιοτητα να εκλιπαρει να βγουνε εξω γιατι η μαμα φωναζει.

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΟΤΑΝ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ

έχει ο ...αυτός που έχει

δεν ήξερα τι να κανω.
Δεν ειχα να κανω κατι

λεφτά δε παίζουν για κοπροσκύλιασμα
μια γκόμενα μου παίζει άγνωστα παιχνίδια
προβλέπονται βροχές από πέμπτη οπότε ελεύθερο κάμπινγκ δύσκολο


καμία προσδοκία δε στέκει



σκάλισα τη μύτη
ένιωσα ένα κακάδι στο βάθος

για δυο λεπτά πάλευα να το βγάλω
Δυο ξεκούραστα λεπτά
κι άλλα τρία
που γράφω
πέντε

τρέλα
ειναι
η λογική
που δε μπορούμε
ν' αντεξουμε

λογική
ειναι
η τρέλα
που αντέχουμε

κι όσο ζεστό κι αν είναι το νερό τον αύγουστο
δεν παύει να είναι αναζωογονητικό

καθόμαστε μαζι με συγκατοικο στο πισω καθισμα καμπριο και γουσταραμε.
Σάρτη Θεσσαλονίκη.
Σα πανω σε μαγικο χαλί.
Κάτι είπαμε.
Που δε θυμάμαι.
Αλλά ειπαμε και κατι αλλο.
"Να πραγματοποιουμε τις επιθυμιες μας και οχι τις αδυναμιες μας".
Μετα σιωπή.
Την εσπασα.
"Και ποια η διαφορα?" τον ρωτησα.
" Και γω αυτο σκεφτομουν" ειπε.
Ξανα σιωπη.

"Αδυναμια ειναι να καθεσαι μπροστα στο γκρεμο
κι ενω ξερεις οτι ειναι ο μονος δρομος
να κλωτσας χαλικια στο κενό.
Επιθυμια ειναι η αναγκη ικανοποιησης του ζωωδους ενστίκτου".
Μετά ένας σουρωμενος με μια πόρσε μας κολλουσε.
Ο οδηγος μας ομως αντεδρασε επιστημονικα.
Τον εγραψε στ' αρχιδια του.