27.4.10

δάχτυλα σε αποσταση αναπνοης απο τα πληκτρα
η εκφραση ειναι κοντα
αλλά δε λεει να βγει
σαν ενα δυσκολο χέσιμο
που καταλήγει
σε μια ενιαια,
λυτρωτική,
κουραδα.

συνεχίζω με το ένα χέρι.
το άλλο έγειρε στο κεφάλι.

πάντως οι καλύτερες βόλτες
γίνονται
χωρίς χέρια.

22.4.10

μια αρχή τη φορά χωρίς τίτλους τέλους

περιμενω
ώσπου
οι μακριες της μπουκλες
να πλεχτουν στον καρπο μου
κι αναμεσα στους τοιχους
να βασιλευσει
η δημιουργία

21.4.10

δεν πάω πουθενά

θέλει να με δει.
θέλω να γλύψω μουνί.
όχι το δικό της.
και το δικό της σούπερ είναι
αλλά
της ανήκει(ή έτσι νομίζει)

κι όταν θα τη γλύφω
θα νομιζει οτι γλυφω το δικο της μουνι
ενώ
θα γλύφω το μουνι γενικα

18.4.10

χέσε άφοβα.

Σίγουρος τρόπος
για να συνειδητοποιήσεις
οτι δεν είσαι
κουραδα

6.4.10

υπάρχει ελπίς

ταχύτητα
ο νους πιανει ψηλές
δε μπορω να επεξεργαστω όσες μου χρειαζονται
εγω δηλωνω αδυναμια εκπληρωσης του αισθησιακου πεδίου
έχει πολύ γκάζι
ίσως τα μωρά που τρέχουν συνέχεια
(παρουσιαζοντας ασυνέχειες -με ασταθή  περιοδo)

βλέπω
κόβω τη θέα του μέσα
άρα κοιτώ
και περιμενω
τι περιμενω?
αμα δε βγω εκει εξω και δαγκωσω ο,τι θέλω
τζάμπα περιμένω

αμα ζουσα πάνω στον οριζοντα δεν θα με νοιαζε
μα κινουμαι στο πεδιο που οριζει αυτος
τον βλέπω πάντα
όχι πάντα
όποτε ειμαι όλος τωρα
κάθομαι πάνω του

5.4.10

καπώς έτσι . Αν είχα δεν θα 'ταν έτσι

έπηξε στα κουταλάκια
πλύνε βγάλε ειναι λίγο
πήγαινε μέχρι πιο μέσα από το πάτωμα
άφησε το δέντρο στον αέρα για να μην αμφιβάλλει
ξεκίνησε(επειδή ήθελε να τελειώνει)
επανέλαβε μόνο εκείνα που δε ξανάκανε
ήπιε ένα ποτήρι βενζίνη για να μπορεί να μείνει από καύσιμα
άπλωσε στον ουρανό τη στενομυαλιά του.Αλλού δε χωρούσε.
φορούσε όποιο αποστεωμένο τοίχο βρισκόταν μπροστα του
μάσησε τριαντάφυλλα για να χέσει τριαντάφυλλα
έραβε με χαρά ο,τι με κόπο είχε ξηλώσει
ψυθίριζε καλώδια σε ρομαντικά ασύρματα.

γιάτρευε μώλωπες , τους έκανε πληκτικούς,
πλήγωσε όσους εαυτούς μπόρεσε ,
οι υπόλοιποι ανοίχτηκαν και ρίσκαραν χωρίς κινδυνο να κερδίσουν.

2.4.10

ερωτικό

Η ράχη με την αρχη εχουν τα ιδια γραμματα και διαφορετικα νοηματα.δεν υπαρχει  λογος που χρησιμοποιω αυτές τις συγκεκριμενες λεξεις.κι οποιες και να χρησιμοποιησω παλι το ιδιο θα είναι.Ολα τα αλφαβητα του κοσμου κι ολες τις γραφες που περιμενουν να ανακαλυφθουν μπορώ να ξεσηκωσω προκειμενου να σε κανω να μου χαμογελασεις . κολλαει το μυαλο μου.και μεταφερει το κολλημα στα δαχτυλα.πως να σου πω αυτά που σου ‘χω ηδη εκφρασει ?νιωθοντας , μαλιστα , πως ουτε σε πενηντα πεντακοσια χρονια δε θα προφτασω να σου χαρισω οσα απειρα μου επισκεπτεσαι στη ψυχη μου κάθε καθημερινα.να σου μιλησω ετσι όπως σου μιλας εσυ .να σε θαυμαζω ετσι οπως σε θαυμαζω κάθε φορα που πλανητευεσαι σε σπηλιες βυσσινι. η μνημη σου ξαγρυπνα στα πιο ψηλα βουνα μου . ολο μου το τιποτα ζυγιζει εκατο χιλιαδες πουπουλα αετου κι εχει και κατι χαυλιοδοντες ισαμε και κει κατω για να σε προσεχει από τη μανια μας με το τελειο. . Δεν αντεχω να σε απεχω και δε μπορω να μη σε αυτοκρατοριζω. Δε ξερω πλεον την ταχυτητα της ροης του νερου κι ουτε που δεν δε με νοιαζει. Καιγομαι σα του παγετωνες που λιωνουν αλλά αμα είναι να γινω όλος νερο χαλάλι. θα εχεις να πινεις