ιδρωμένες θάλασσες
βουτηγμενες
σ΄αποστειρωμένα πλαίσια

ομόκεντρες
μη επαναλήψεις
του ομοίου

κι η γνώση
κάποιας
ραγισμένης
άνοιξης

χαϊδευουν
την ανάσα
που θέλει ακόμη
ένα χορό

βαδίζοντας σταθερά στο όπουνα'ναι
γνωριζω συνεχεια ανθρωπους αποψεις βιωματα

κι ακομα,
επιβεβαιωνεται
η ατελεια μας
η αδυναμια,
η αναγκη να στυλωθει
-εστω για λιγο-
το βλεμμα
στο κενο στο μέσα στον οριζοντα