Μια βόλτα το χώρο με τα μάτια
στο κυνήγι της μελωδίας.
οι καπνοί λυγίζουν ώσπου να χαθούν
η αναμονή είναι ανυπόμονη εδώ
ίσως ευθύνεται ο κυρίαρχος ρυθμός

δεν έχει σημασία ποιος γιατί

έτυχε

πλέον τυχαίνει


παρόλαυτα,
η λεπίδα
στέκει
ελκυστικά κοφτερή
στη γραμμή που τα βλέμματα συναντιούνται

κι η νύχτα πάντα ανθίζει
ανάμεσα τους
πάθος
ανάγκη
νεογέννητη ενέργεια
με την ιδια φλόγα
στα πρωινα μεσημέρια

τότε

στα πρωινα μεσημερια
ανακατεύτηκε ο χρόνος με τις αγκαλιές
κι οι αγκαλιές φτιάξαν όνειρα
τα όνειρα διέξοδα
εφευρέσεις
του γκρεμού

γιατί
η πτώση
χαρίζει
ο,τι εχει


έχει γούστο.