μια καχεκτική αμνησία σέρνει τη συνέχεια.

χάδια βρυκόλακες
κανουν βόλτες
στα χορταριασμένα μου
ξεροπήγαδα.

αν ήταν χειμώνας δε θα με 'νοιαζε.
το κρύο θα μου μάθαινε την παγωμένη του ησυχία

ασε το φως κλειστό
το σκοταδι δίνει ευκαιρίες
και τα δικαστήρια λειτουργουν ως τ' απομεσήμερο


ξεχάστηκα με τα παιδιά στο δρόμο

λέγαμε τι θα κάναμε

τα λόγια
λεπτομέρειες
της σκιάς.

δε προστατέψαμε τη λήθη μας.

αυτά που κάνουμε
ούτε που τα 'χαμε φανταστεί.


μα είναι σχεδόν καλοκαίρι
μου το είπες εχθές
κι ένα που σου ζήτησα
μ' έπεισες
πως ο λύκος
δεν αντέχει τη στοργή
πως για να γεράσει
πρέπει
να μείνει νέος.