τελείες

Εκλεισα την πόρτα του δωματόυ μου.
Τωρα κανεις δε μπορει να εισβάλλει.
Ισως το τηλεφωνο που χτυπαει.
Δεν το σηκωνουν ουτε αυτοι.
Εγω αποκλειεται να σηκωθω πάντως.
Οποιος θελει να με βρει ας με ψαξει.
Δε νιωθω την αναγκη να γυρεψω καποιον.
Αλλα προτιμω τις στιγμες που υπαρχουν κι αλλοι τριγυρω.
Για να μιλαμε και να χαζολογάμε.
Για να μην ειμαι μονος.
Καθε που κατεβαζω τα στορια έρχεται και στρογγυλοκαθεται.
Η επιθυμια , το αεναο ,η υποχρεωση , η αναγκη , ο διαολος και ο συνέταιρος του . Ο θεος , δηλαδή.
Ειναι καλυτερα με αλλους .
Σπάει ο δρόμος.
Δε φτάνω εκει που αέρας , νερό ,φως δεν διαδραματιζουν καποιο ρόλο.
Εκει δεν εχει σημασια αν εχει οτιδηποτε.
ολα απορροφουνται.
Πριν τα δω , τα αισθανθω καν .
Στο σημειο αυτο αρχιζει η υποχρεωση .
Κατι να κανω να βγω απο αυτη τη φαση.
Πλεον εχω δραστηριοτητες που γεμιζουν λίγο το Μαρακανά του χρόνου μου.
Το κρεββατι με φιλοξενει μονο οταν κοιμαμαι.
Πλεον.Πλέω.
Και δεν ήξερα οτι μπορω να το κανω κι αυτο.
Απ' οσο εχω αντιληφθει στο μικρο διαστημα της πλεύσης δεν ειμαι σε λιμνη.
Πρεπει από ένα ποταμι να ξεκινησα κι αφου ολοκληρωσα την εκει πορεια μου χύθηκα σε καποια θαλασσα.
Εγώ το χώμα αλλαξα καριερα.
Αντεδρασα .
Κι εγινα υγρός.
Αλλαξα μορφη.
Τι να εκανα?
Χαμπαρι δεν πηρα πως συνεβη .
Ενώ ημουν απασχολημενος με το χωματενιο τελμα μου το παρόν με μετετρεψε .
Ισως φταιει ο πολυς ήλιος .
Και το κυμα που σκαει στην ακτή.
Ξεχάστηκα , μαλλον.
Και κατα τη διαρκεια της απουσιας μου βρηκε ευκαιρια κι εκανε ο,τι εκανε.
Οχι πως ενοχλουμαι.
Μπορω να πω πως ειμαι σχεδον ευγνωμων .
Δεν αντεχοταν αλλο η στερεη μου υπαρξη.
Επρεπε να κατεδαφιστει.Κι ενω κώλωνα να τη γκρεμισω , γκρεμιστηκε απο μονη της. Ξεχασα να την υποστηριξω για δυο τρεις εβδομαδες .
Αφεθηκα.
Ακουγα τους ήχους .
Τους φυσικούς . Και έχουν δυναμη αυτοι.Πολυ μεγαλη.
Σε νανουριζουν γλυκα καθε μερα και σε ξυπνανε απο το ληθαργο καθε στιγμή.

Νομίζω πως ειναι καλυτερα να πάω στην κουζινα να καθαρισω κατι κουτσομουρες.
Με προλαβε το τηλεφωνο .
Πρεπει να βγαλω λεφτα να πληρωσω την ασφαλεια του αυτοκινητου.
Ας περιμενουν οι κουτσομουρες.
Κακως .
Ειναι απανθρωπο να περιμενουν οι ροζ γλυκιες μου και γω ν' ασχολουμαι με χαρτιά.