αφηνω σκουληκια ν' ανθιζουν στο μυαλο μου
τι 'ναι το ενα και τι το αλλο

ξεχωριζω με μανία τη στοργη απο τη φροντιδα
τη λιακαδα απο το φως του ηλιου
τη μητρικη αγαπη απο τη λυσσα

σακατεμενα στεκουν ολα όρθια
υποκρινόμενα
πως το αιμα που σταζει δεν ειναι δικο τους

εννοιολογικες εγχειρησεις ευρειας κλιμακας
αποδομούν
στο πι και φι
καθε βρεφικό βλέμμα που ειχα

παράδοξο!
μιας και οταν ξεκινησα
τη καρδια μου ακολουθησα.
κι ακομα
σ' αυτην επιθυμω να υποταχθω.