αφού δε τηλεφωνεί , ας γραψω ένα ποίημα για κείνη

δεν ειναι τα φτερα
τα ονειρα
οι κρεμαστοι κηποι
και το κολυμπι σε βάθρες.

ούτε η καύλα
τα ιδρωμενα σεντονια
τα ταξίδια σ' εξωτικα μέρη.

το χάμογελο
που βολεύεται στο προσωπο μου σαν ακούω τη φωνή σου
η απώλεια αισθησης χρόνου
όταν περπατάς στο πλαϊ μου
κι ο τρόπος
που ρίχνεις τα μαλλιά σου στον δεξί σου ώμο