τάισα τη γάτα δύο μανταλάκια και μάζεψα το στεγνο , απο χθες , υποκάμισο.Τα χέρια μου μύρισαν ψαρίλα.Κι ομως , η εταιρεια που τα βγαζει στο εμποριο στηρίζεται σ' αυτο.Ψαροκοκαλα απλωματος που χαρίζουν μυρωδιά λεβάντας.Πήρα τηλεφωνο το δικηγορο μου.Την εψαξε.Υπαρχουν ψάρια , μου 'πε , που λεγονται λεβάντες.Έμαθα κάτι και σήμερα λοιπον.Ουτε μια μερα δίχως μια νέα πληροφορία.Τσαλάκωσα το πουκαμισο για να 'χω να σιδερώνω.Τελικα , κουράστηκα να τσαλακωνω.Το ξετσαλακωσα.Με τα χέρια.Αν το σιδερωνα θα εκανα οικονομια χρόνου αλλά δεν είχα και κάτι καλύτερο να κάνω μιας και οι μπαταρίες του μάους αυτομετονομάστηκαν συμπαντικά απόβλητα.Ισως να ανανεώσω ενα βιβλίο του κέρουακ που δανειστηκα αλλά ο τύπος ειναι τόσο χωμένος στο τίποτα που προτιμώ να το κρατήσω για τις κρύες νύχτες του χειμώνα.Τοτε που η αβυσσος ειναι η πιο ζεστη αγκαλιά μετα απο αυτη της ανυπαρξίας της πρέζας.Και να σκεφτεί κανείς-ο εαυτος μου δηλαδη - πως το διασκεδαζω.Κατι απολειφάδια υπαρξισμού κλαίνε σε μια παρατημενη πλατεια του μυαλου καθώς συνειδητοποιησαν πως ο θανατος τους ειναι θέμα χρόνου.Και το χρόνο δεν τον κέρδισε ποτέ κανείς.Για ολα αυτα κατεληξα στο παραλογο-απο παραλογη οπτικη - συμπερασμα πως δε θα ξανακρεμασω τους γκρεμους μου στον προσωπικο μου χρόνο κι ουτε θα κυνηγάω τη λογικη ως το υπερτατο προιον της ανθρωποτητας.Εξάλλου τα σπίρτα στο πατωμα , ενενηντα μερες τώρα , δεν εχουν αποπειραθει ούτε μια φορα να κυριαρχησουν στο παρκέ που τα υποθάλπτει.Αυτοκτονικες τάσεις μηδέν , δηλαδή. Παρόλο που καθημερινά περναει το λεωφορειο της αυτοχειρίας απο τη σκέψη που φιλοξενω χρόνια τώρα .Είπαμε , άνθρωποι είμαστε.Δε τρελαινομαστε για τίποτα.Ο φανατισμος βλάφτει.Είτε ειναι της λογικης ειται του συναισθηματος είτε του ενστίκτου.