καθόμαστε μαζι με συγκατοικο στο πισω καθισμα καμπριο και γουσταραμε.
Σάρτη Θεσσαλονίκη.
Σα πανω σε μαγικο χαλί.
Κάτι είπαμε.
Που δε θυμάμαι.
Αλλά ειπαμε και κατι αλλο.
"Να πραγματοποιουμε τις επιθυμιες μας και οχι τις αδυναμιες μας".
Μετα σιωπή.
Την εσπασα.
"Και ποια η διαφορα?" τον ρωτησα.
" Και γω αυτο σκεφτομουν" ειπε.
Ξανα σιωπη.

"Αδυναμια ειναι να καθεσαι μπροστα στο γκρεμο
κι ενω ξερεις οτι ειναι ο μονος δρομος
να κλωτσας χαλικια στο κενό.
Επιθυμια ειναι η αναγκη ικανοποιησης του ζωωδους ενστίκτου".
Μετά ένας σουρωμενος με μια πόρσε μας κολλουσε.
Ο οδηγος μας ομως αντεδρασε επιστημονικα.
Τον εγραψε στ' αρχιδια του.