Βαθια στο κοινωνικο υπερσυνειδητο

συμπεριφορες
μαχαιροπιρουνου
( ή κουταλοπιρουνου για μακαροναδα)

προτιμαω
να κοβω
με τα δοντια
το κρεας
( να μπουκωνω μια γροθια μακαρονια και ο,τι περισσευει να σωριαζεται λειψο στο πιατο )

μονο
για την εξωθεν καλη μαρτυρια
χρησιμοποιω μαχαιροπιρουνο

Search and destroy

αγορασα ενα πακετο τσιγαρα.

Απο τη μια μερια του εγραφε
''μην αρχισετε το καπνισμα. Ειναι εθιστικο ''

Βραχυκυκλωσε
η υπαρξη μου
απο την υπερβολικη ροη νοηματος.

Το πεταξα
ευθυς
στον καδο.

Σωθηκα.

Επιτελους,
ο εχθρος
που περιμενα
εμφανιστηκε.

1. Σπειρα 2. Κυκλος 3.Απροσδιοριστο (ολα τα λεφτα στο3)

Ξεκιναει και τελειωνει
από εκει που ξεκιναει.

Ειναι προσωπικη υποθεση.

Οι μαζες επιτυγχανουν τη μαζοποιηση.
Εφημερη αδρεναλινη,
μια , προσκαιρη , ριζικη
αποτριχωση.

Ειναι προσωπικη υποθεση.
Οπως η τουαλετα.

Η ελευθερια .

Και παλι,
δεν κατακτιεται .

Την αγγιζεις,
τη χαϊδευεις
σε δαγκωνει
και
τρεχεις
στο κατοπι της.

Αφου εχεις σκουπιστει .

Το οραμα

τ' αυτοκινητα

σφηνωμενα
το ενα πισω απ' τ' αλλο.

Οι οδηγοι υπνωτισμενοι
μεσ στην πληρωση της αδρανειας τους.

Κανονικα
θα επρεπε
να τα παρατησουν επιτοπου
και
να το παρουν με τα ποδια.

Κορνες
σαλπιζουν
σκουληκομεγεθεις
μεταδοτικους
θανατους.

Οι αλλοι
δεν ειναι μποτιλιαρισμενοι ψυχοσωματικα.
Οχι ακομα.

Μουσικες ,
τσιγαρα ,
σκαλισματα μυτης ,
αναγνωση διαφημιστικων πινακιδων,
σκετο καψιμο του χρονου΄
κανα μπαλαμουτιασμα
με την εκρηκτικη συνοδηγο - αν ειναι η μερα σου-
προσφερουν αποδρασεις σε ασχετα παροντα

σφυριζοντας

πορφυρα

καλλιγραμμα
κοψιδια.

Μια θεση να παρκαρει
ζεστο μπανιο
ενας λαγος στιφαδο
και μια πιπα.

βαλ'το τιτλο στον πατο σου (μην το παιρνετε προσωπικα εκτος κι αν θελετε )

ηρθαμε
για να
φερουμε σε περας
το δυσβασταχτο
τιποτα.

Βιωνοντας
απειρους θανατους
της ταπεινης , ακριβοθωρητης σκιας μας
κι
αλλες τοσες αναστασεις
(μειον μια- ευτυχως)
της προστυχα ακονισμενης υπαρξης μας.

Τις ανεπιθυμητες μερες που τις πεταμε ?

Η μερα που δεν θα επιθυμησω ποτε.
Δεν εκανα και τιποτα αξιο μνημης εκεινη τη μερα.
Δε συνεβη και κατι ομορφο
αν εξαιρεσεις τη βροχη.


Εκραξα μια πρεζου.
Ηθελε την ταυτοτητα της.
Την ειχε αφησει , μαζι μ'ενα χρεος .
στο ξενοδοχειο.
Φωναζε ολη την ωρα.
Κακιασμενη ενταση.
Της μιλουσα ..δεν ακουγε
Σαν ακουσε τα μπινελικια της
ανοιξε τ' αυτια της
ή της πεσανε.


Νωριτερα μιλησα με την...
εκεινη που δεν ανηκει σε καμια κατηγορια
και πρωταγωνιστει σ' ολες.

Ο ψυχακιας συγκατοικος της βαρεσε ξανα tilt.
Τερμα σουρα εκανε ο,τι να 'ναι.
Λιγο πριν το τελος η κουζινα ειχε παρει φωτια.
Μετα ηρθε η αστυνομια.
Την καλεσε η...
εκεινη που δεν ανηκει σε καμια κατηγορια
και πρωταγωνιστει σ' ολες .

Πηγε κοιμηθηκε αλλου.
Κομμενο το συγκεκριμενο σπιτι.

Μ' εκραξε τηλεφωνικως.
''Να κλεισω δωματιο με τζακουζι?''τη ρωτησα
μολις σταματησε να μου εξιστορειται τα δεινα της.

''Δε σε κατηγορω που δε νιωθεις τους αλλους.
Απλα δεν ειναι στις δυνατοτητες σου,
δε μπορεις- ο βασικος λογος της καταστροφης μας''
μου 'πε.

Πριν τρεις μηνες της ειπα να μετακομισει.
Το ηξερε κι εκεινη.
Προτιμησε τον ανθρωπισμο.
Ο ανθρωπος κανει κουραδες , ομως.
Συχνοτατα.

Πληρωνει.
Κι εγω.
Ο καθενας τις αδυναμιες του.

Τυχαια αναταση μιας παραπλευρης επικαιροτητας

Σκοτωσαν κατα λαθος τον γειτονα που δεν ειχαμε αλλαξει ουτε ενα γεια τοσο καιρο.
Κατι αλητες με μπλε και πηλικια ηταν.
Οσο ζουσε μου ζαλιζε τον ερωτα με τις διαφορες προστυχοτιποτενιες χροιες νεαρων πορνοτραγουδιστριων.

Ο θανατος ηταν οτι πιο ζωντανο του 'κατσε .

Οι μερες ολονων γεμισαν χρωμα κι εχθρους.
Φταινε αυτοι για την απληστη ανημπορια μας.

Καπως ετσι πρεπει να ειναι ο παραδεισος.

Ενας για ολους- εν αγνοια του ενος και χωρις τη συγκαταθεση αυτου.
Ολοι για εναν- τον ενα που κανεις δεν τον προσεχε επειδη ηταν υπερκομπλεξικομαλθακουλης οσο ζουσε.

Μα τωρα πλημμυρισε φως η πολη απο το χαμο του.
Εγινε ηρωας αθελα του.
Ηταν τυχερος.
Η σφαιρα θα μπορουσε να περασει διπλα του και να 'ταν σπιτι και ν' ακουγε στα τερματα εκεινα τα χαζοτραγουδα.
Ενω ετσι μπορει και να παρει κανας δρομος τ' ονομα του.

Ανυπομονω.
Πότε θα ηρωποιηθει η απο πανω που τρεχει με τα τακουνια απο δωματιο σε δωματιο χαχανιζοντας ?
Να γεμισουμε ηρωες.
Τους εχει αναγκη η κοινωνια.

Κι εγω χρειαζομαι  ησυχια.

χρονοτριβωντας σε αχρονα ...whatever.

Ο Αlexander Rodin ο λευκορωσος . Καλλιτεχνης.








Κι ο χρονος
χρειαζεται
το χρονο του
ή
(για ν' αποσαφηνιστει το ζητημα )
Χρειαζεται χρονος
για να περασει
ο χρονος

art is heart και hard so let it be a-part

Γδυσου να δουμε την γυμνια που σε ζεσταινει.
Βγαλε τα ψηλοτακουνα να δουμε ποσο απεχεις απο τον ουρανο,
ποσο κοντα εισαι στο χωμα.

Εξω η μερα ζεχνει καθημερινοτητα
κι εδω βρωμαει ανησυχια.

Η αντηλια απ' το σκοταδι του προσωπου σου
τυφλωνει την -ουτως ή αλλως- ρημαδιασμενη μου σπηλια.

Προχωρα εσυ στις λεωφορους με τα εκλεπτυσμενα φουλαρια.
Προτιμω το Μοδιάνο και το Καπάνι.

Γδυσου να χιμηξω στο στηθος σου.

Να τελειωνουμε με τις αληθειες
και τα παραμυθια.

Να παρω αυτο που θελω.
Να νιωσεις πλήρης.

Να παρεις τον πουτσο μου ολο μεσα.
Να τον ζεστανεις οπως μονο εσυ ξερεις.

Με τις ψυχες μας θ' ασχοληθουμε απο Δευτερα.